Najstarsza, najprostsza i wciąż najpopularniejsza technologia, należy do tzw. technologii otwartych form. Formę (negatywową – matrycę lub pozytywową – patrycę) po nałożeniu separatora zwykle pokrywa się najpierw żelkotem.
Żelkot – specjalnie sformułowana, przeważnie zabarwiona, nie wzmocniona wierzchnia warstwa o grubości 0.3-1mm. Nanosi się ją bądź ręczne, bądź natryskowo. Zapewnia ona odpowiedni efekt wizualny oraz tworzy warstwę ochronną przed czynnikami ze środowiska zewnętrznego (woda, powietrze, substancje chemiczne).
Po częściowym utwardzeniu żelkotu (może być lekko lepki, ale nie może brudzić rąk przy dotknięciu) nakłada się poszczególne warstwy zbrojenia, które przesyca się zainicjowaną żywicą przy pomocy pędzla lub wałka a następnie usuwa się nadmiar żywicy i pęcherze powietrza poprzez naciskanie wałeczkiem z rowkami.
Laminat utwardza się w normalnej temperaturze, przeważnie bez stosowania docisku, jedynie w przypadkach, gdy trzeba utworzyć konstrukcję przekładkową ściany, z rdzeniem z lekkiego materiału (pianki, plaster miodu itp.), używa się docisku wytwarzanego poprzez wytworzenie podciśnienia pod folią separującą. Niekiedy potrzebne jest, dla zwiększenia odporności cieplnej, przeprowadzenie zgodnie z zaleceniami producenta żywicy utwardzanie w podwyższonej temperaturze, stosując przy tym zasadę stopniowego zwiększania temperatury.
Używane materiały:
Zbrojenie: Na bazie szklanych, węglowych, aramidowych lub innych syntetycznych lub naturalnych włókien w różnych formach. Najczęściej jako tkaniny o różnych gramaturach, splocie i orientacji włókien lub maty (konstrukcyjne i wierzchnie) i różne nietkane lub tkane materiały przekładkowe.
Żywice: Najczężciej poliestrowe lub epoksydowe. Typ żywicy, inicjatora lub utwardzacza trzeba dobrać według niezbędnego czasu pracy przy wyrobie, według wymagań dotyczących charakterystyki wytrzymałościowej, odporności cieplnej i chemicznej lub wymagań specjalnych (obniżona palność, niski skurcz na potrzeby wytwarzania form itp.), zawsze biorąc pod uwagę końcowe zastosowanie wyrobu.
Technologia laminowania ręcznego jest odpowiednia dla małych oraz dużych gabarytowo wyrobów, zarówno nieskomplikowanych, jak również dla części o bardzo złożonych kształtach przy małej i średniej seryjności (do 1000 sztuk) a ze wzglądu na niskie nakłady także do wyrobu prototypów.
